روزهای خاص

١. تبریک روز تولد نمادی است برای نشان دادن این که به یاد کسی هستیم، و مثل هر نماد دیگری تمامیت‌خواهیِ آن واقعیت را نیز مغلوب خود می‌کند. چندان مهم نیست که در واقع چقدر آن فرد برای‌مان مهم و خواستنی است و او چه بخش بزرگی از زندگی ما است، همین که گوش‌به‌زنگ نبودیم و تقویم را فراموش کردیم به طرزی باورنکردنی ناراحت و ناامیدش می‌کنیم. گاهی نمادها فرانکنشتاینی می‌شوند که صرفاً با باج دادن آرام و بی‌خطر اند.

٢. تبریک روز تولد هم‌چون آیینی عمومی است که یک رابطه‌ی شخصی و یکتا را ذیل یک قاعده رام می‌کند و زهر شورانگیز آن را می‌گیرد. همین که می‌دانی و می‌داند (و می‌داند که این را می‌دانی) که اگر این آیین برگزار نشود خطاکار ای، همین «بایدِ» لعنتی، فردیت و خودآیینی ماجرا را سخت به چالش می‌کشد. در این‌جا بخشی از احساس امنیت به بیرون وابسته است. 

٣. تبریک روز تولد جنبشی را به نهاد تبدیل می‌کند و این‌گونه می‌میراندش. 

٤. تبریک روز تولد رابطه‌ها را هرجایی و یکسان می‌سازد و فرصت نمایش امر والا را تنگ می‌کند. قهرمانان آیین‌ها میان‌مایه‌ترین‌ها اند.