صحرای مدرن

وقتی زبان – زبانی که در آن نگاشته شده‌ام – پیوسته من را به ورای خود فرا می‌خواند، اما در آن‌سوی خود هیچ کس – نه خدایی، نه دیگری – انتظارم را نمی‌کشد، آن‌گاه در صحرای بی‌معنایی آواره و گم می‌شوم. «بی‌معنایی» مدرنیته‌ی تحقق‌یافته است.