«کل یک تاریخ، یک گفتمان، مسوول است و این مسوولیت ذره‌ای از مسوولیت نامتناهی من، و نه تو، نمی‌کاهد، بلکه آن را مضاعف می‌سازد.» وقتی می‌پرسی مگر چنین چیزی می‌شود؟، در واقع پاسخ را پیشاپیش مشخص کرده‌ای. این گزاره در این جهان نمی‌جوشد و خود آغاز جهان دیگری را اعلام می‌کند، جهانی که به همین دلیل در آن این گزاره تحلیلی است؛ مسوولیت نامتناهی است، و مساوی است با «من» و «تو»ی من. اکنون فلسفه‌ای نو متولد شده است.
- ۹۳/۱۲/۱۰