تنهاییِ مبتذل
فر زاد | شنبه، ۲۲ فروردين ۱۳۹۴ |
۰ نظر
اگر دیگری تا عمق وجود من نفوذ نکرده و در خلوت من غایب باشد، آنگاه در نبود خدای نامتناهی هیچ دلیلی برای باشکوه زیستن و تن به ابتذال ندادن نمیتوان یافت. در اینجا توصیفات روانشناختیِ مدرن بیش از هر چیز نوعی تقلیل یا حداکثر فرا-فکنیِ هستیشناختی، و در کار مشروعیت بخشیدن به این ابتذال است.
اینجا اشتباه کردم.
- ۹۴/۰۱/۲۲