سایه به دوش

می‌توانم درک کنم کسی را که می‌رود، فرار می‌کند، تا گذشته دست از سرش بردارد، تا شاید جایی دیگر «آغازی دیگر» را بیازماید، اما چگونه می‌توان برای روزگار پیری و تنهایی، برای تمهید مرگ، باز نگشت؟

پیری پایان تردیدها است؛ کسی که مانده، عمری نرفتنِ خویش را پنجه بر دیوارِ زمان کشیده و سرانجام در سایه‌ی آن لمیده، و آن که رفته، اکنون به یقین می‌داند، «آغازی دیگر» ممکن نیست. 

و چه ناممکن است، آواره‌ای که در آخر جایی برای بازگشت ندارد!