شبِ بی‌تاب

رود می‌بارید بر شبی که بی‌تاب بود

آسمانِ بی‌فروغ زیرِ تخت پنهان بود

و هوا روزنی لابه‌لای ما می‌جست

دَمِ آخر قصدِ بلعیدنِ من داشت

گرچه عمری ریه‌هایش را پُر بودم

دَمِ بی بازدمِ مرا چشم می‌داشت

اشکِ شمعی مانده بود و نخی در دستِ من

هر چه آتش بود کنون در خاطرم آبی می‌نمود

آه... لرزشِ سردی و ضعف شور از من می‌ربود

واژه‌هایش ژاژگون، واژن‌اش چون ژارگون

کاش می‌فهمیدم‌اش از پسِ آن بختِ نگون

آن که روزی هر چه آغاز بود