ضعف و وابستگی از گوشه کنار‌های تاریک درون‌مان برمی‌خیزد. ما چندان در هزارتوی درون خود پیش نمی‌رویم. بزرگراه‌ها و تونل‌های روشن و فراخی هست که هر بار ترجیح می‌دهیم در آن‌ها سیر کنیم و روی دیوار آن‌ها شعرهای‌مان را بنویسیم. سخت است درون خود سیر کنی و تن به جاده‌های آف‌رود بدهی، چه برسد که بخواهی کلا از جاده‌های پاکوب خارج شوی و ماجراجویانه قدم به سرزمین‌های ناشناخته بگذاری. اما این کاری است که باید بکنیم، اگر می‌خواهیم از زندگی‌مان اثر هنری بیافرینیم. بزرگراه‌ها و تونل‌های روشن و فراخ را در کتاب‌های دبستان برای‌مان ساخته‌اند، و جاده‌های آف‌رود را شاعران و نویسنده‌های اصیلی که قرار بوده فردیت ما را نجات دهند. «دیگری بزرگ» پیمان‌کارِ اصلیِ ساخت راه‌ها و شهرهای درون ما بوده است.
- ۹۶/۰۲/۲۳