سوسور و ویتگنشتاین متقدم با فروکاهی آگاهی به ساختار کنترل‌پذیر و قابل فهمِ زبان خواستند زهر فلسفه را بگیرند و آن را رام کنند؛ خواسته‌ای هماهنگ با علم‌زدگی نهفته در پوزیتویسم. در نهایت این بازگشت به نیچه بود که فلسفه را از زیر سلطه‌ی علم (ساختار) بیرون کشید. پساساختارگرایی بازگشتی پسا-ساختارگرایانه به نیچه است.
هر روز تا شب درگیر فراز و فرودهای ویرانگر و یک‌نواختی‌های کشنده ام؛ گاهی حس ناامیدی و بدبختی تمام بافت‌های وجودم را فاسد می‌کند، گاهی کسالت و روزمرگی هر حسی را در من می‌خشکاند. و باز هر روز صبح که بیدار می‌شوم و چهره‌ی نشُسته‌ی معصوم‌اش را می‌بینم سرشار از شور و زندگی می‌شوم.
فرصت دیدن صبحگاهی معصومیت یک چهره می‌تواند زندگی را سر پا نگه دارد.
چه کسی فکر می‌کرد دستانی که آن‌روزها، و برای همیشه، امن‌ترین دست‌ها بوده‌اند، با نوازش گرم دستان کودکی در شب‌های زمستانی‌اش، تا ابد نقطه‌ی ارشمیدوسی زندگی او باشند؟
«خرد جمعی» برآیند نیروهایی است که از کانون نهادهای اجتماعی می‌گذرد و از این طریق تحت تاثیر و کنترل نهادهای سیاسی قرار می‌گیرد. اما قدرت سیاسی حاکمیتِ خود را از پنهان ساختن این رابطه، و خودبنیاد و مستقل دانستن امر اجتماعی تثبیت می‌کند. «خرد جمعی» که مبتنی بر رسوب تاریخی روابط قدرت است، به عنوان بنیاد طبیعی و مشروع (و مشروعیت‌بخشِ) امر سیاسی معرفی می‌شود، و سیاست مخالفین خود را این‌چنین در این حلقه گرفتار می‌کند.
نیچه با آموزه‌ی «بازگشت جاودان» خود خواسته است که امکان هر معنایی را از واقعیت سلب کند و با نهادن بیهودگی در ذات واقعیت، تمام مسولیت معنادهی و ارزش‌آفرینی را بر دوش انسان نهد.