یک حرام‌زاده اصیل‌تر و بنیادین‌تر از دیگران نیاز به توجیه هستی خود دارد؛ اگر دیگر افراد معنای بودنِ خود را از خواست والدین و نظام مشروعیت‌بخشیِ جامعه می‌گیرند، حرام‌زاده از این امکان محروم است و باید مستقیماً متوسل به تمامیتِ هستی شود. این امکانی (تصادفی و عارضی) بودن، به او احساس وانهادگی و پرتاب‌شدگی می‌دهد، و این احساس که باید برخیزد و برای خود معنا و توجیهی دست و پا کند. حرام‌زاده بی‌خانمان است. او دیگر پیشاپیش سرپناهی متافیزیکی ندارد. به این معنا انسان آینده حرام‌زاده است.
همان‌طور که موج‌ها به ساحل می‌تاختند، مرد لاله‌هلندی، رو به اقیانوس گفت: «نزدیک و دور، باجواب و بی‌جواب، مسموم و پاک، پنهان و آشکار. نگاه کن، بلند می‌شود، بالا می‌رود و فرود می‌آید، و آرام همه چیز را با خودش می‌برد.»
پرسیدم: «چی؟»
مرد لاله‌هلندی گفت: «آب... و خب، زمان»
رنج باشکوه، اثر پیتر ون هوتن
پارادوکس
چشمان تو است
وقتی مرا فریب می‌دهد
تناقض
لبخند من
در مصاف با تو
چشمان تو به بازتعریف جهان می‌خواندم
و لبخندم خبر از بن‌بستی ابدی می‌دهد
و من که خود را
ــ امر محال را ــ
رها می‌کنم
تا امکان زیستن داشته باشم
بعضی چیزها را اگر قرار نیست تا تهش بروی، شروع نکن.
و البته فهمیدن این که آن بعضی چیزها چه هستند، یکی از نشانه‌های بلوغ است.
روش را نمی‌توان پسین و تفاوت‌بنیاد تعیین کرد، چراکه در این صورت واژه‌ای حشو خواهد بود. نسبت دادن روش به علوم مستلزم این‌همان‌ای است که پای در بیرون از آن دارد و در فلسفه تدارک دیده می‌شود. به همین دلیل نسبت دادن روش به فلسفه همان‌قدر بی‌معنا است که ایده‌ی تصنعیِ «فلسفه‌ی فلسفه».