ریگ‌های طناز صحرا
موج‌های گریزان دریا
در هوای بلندی‌هایت
این همه چیزی نیست
چون برمی‌خیزی و می‌وزی بر من
از یاد می‌روم
می‌روم جایی
ناکجایی که موسیقی بر سر شمع می‌رقصد
و آینه سحرگاه لخت می‌شود
ای نسیم طوفانی
در پوست زمان می‌پیچی و
می‌بری من را در خود
دریغا اگر... دریغا اگر!
وقتی زبان کارکردِ اصلاحِ امور بیابد، زودا که گرفتار سیستمی پیچیده از سیاست‌ورزی شود. و تاریخ به ما آموخته که «اصالتِ سیاست» بدون قربانی نمی‌شود. پادشاهیِ حقیقت رقیبی در کنار خود برنمی‌تابد.
اصلاحِ امور یکی از صنایعِ پایین‌دستِ صداقت و بیانگریِ زبان است. کافی است نگاه موضعی را کنار بگذاریم تا ببینیم که رستگاری در صداقت است.
می‌توانم درک کنم کسی را که می‌رود، فرار می‌کند، تا گذشته دست از سرش بردارد، تا شاید جایی دیگر «آغازی دیگر» را بیازماید، اما چگونه می‌توان برای روزگار پیری و تنهایی، برای تمهید مرگ، باز نگشت؟
پیری پایان تردیدها است؛ کسی که مانده، عمری نرفتنِ خویش را پنجه بر دیوارِ زمان کشیده و سرانجام در سایه‌ی آن لمیده، و آن که رفته، اکنون به یقین می‌داند، «آغازی دیگر» ممکن نیست.
و چه ناممکن است، آواره‌ای که در آخر جایی برای بازگشت ندارد!