بر زخم تو مرهم نمی‌نهم
برزخم را دوست می‌دارم
برزخ جا نیست، گاه نیست
برزخ زخمی است که
نه می‌کُشد، نه می‌رود
انتظاری است
که از بیرون مرا می‌کِشد
برزخ لحظه‌ی اکنون است
پس نشسته در اعماقِ گذشته
بست نشسته در هر گوشه‌ی این شهرِ فسرده
برزخ چهره‌ی تو ست
افتاده بر صورت هر دختر این شهر
و کلامی که یکتا ست
موجی که درونم ایستاد
بی‌گاه بر می‌آید آفتاب
در همهمه‌ی چشمِ شبِ تو
بی‌راه سر می‌سپرد ماه
واژه‌هایم سرگردان
مرا بخوان ای متنِ بی‌پایان
مرا در تارهای سیاهت طنین انداز
کلمه را آغاز کن
«دیالکتیک» منطقِ آفرینش است. مفهومی می‌شکافد و از درون آن غیر خودش سر می‌زند؛ غیریتی که باز می‌گردد و مفهوم نخستین را به ساحتی بدیع و فراگیرتر برمی‌کشد (aufhebung). دیالکتیک منطقِ تحلیلی نیست. دیالکتیک شرط اصالتِ تاریخ است و تنها در این قلمرو مشروعیت می‌یابد.
به این معنا دیالکتیک در هگل سرکوب می‌شود (منطقِ تحلیلیِ متافیزیکِ حضور)، و این دریدا است که آن را نجات می‌دهد. دیالکتیک یعنی انتها در ابتدا نیست، و تاریخ تحویل‌ناپذیر است.